اشعار

بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را           کز آتش دل کرده‌ام روشن چراغ آه را

از بسکه دود آه من گـردید سدّ راه من           در کوچه‌های شهر خود گم کردم امشب راه را

گفتم به شب زاری کنم خون جگر جاری کنم           صبح آمد و دادم ز کف این رشته کوتاه را

باید که اسرار درون از سینه‌ام ناید برون           ورنه به آتش می‌کشم با ناله مهر و ماه، را

از شدت اندوه و غم ریزد نیستان را بهم           در بند بیند شیر اگر بر جای خود روباه را

تا محرم اسرار من با بذل جان شد یار من           بر راز گوئی، کرده‌ام پیدا درون چاه، را

رزم آوری آزاده‌ام امـا ز پــا افــتـاده‌ام           زیرا که از کف داده‌ام دخت رسول الله را

هر گه که با سوز درون از خانه می آیم برون           چشمم شود دریای خون بینم چو آن درگاه را

میثم اگر روشن دلی خوش دار کز راه علی           دشـمن به آگـاهی برد یـاران نا آگـاه را

پُر شدم از غصّه و اندوه و غم بانوی من            پیکرت بدجـور پیچـیده بهـم بانوی من

این کبـودی‌ها؛ تـوانم را ربـوده فاطمه            تار می‌بیـنم تنت را؛ محـترم بانوی من

پوستی بر استخوانت مانده بود و آب شد            کن دعا! تا زودتر بر تو رسم بانوی من

سینه‌ام تنگ و نفس تنگ و دو چشمم لاله‌گون            دیده وا کن زنده‌ام گردان به دم بانوی من

خونِ پهلوی تو با آب روان مخلوط شد            من گریبان خودم را می‌درم بانوی من

لیلۀ قدر علی مخفی شدی در زیر خاک            تا بگویند: شیعیان ای بی‌حرم بانوی من

من مانـدم و حالا کـبودی‌های چشمت            باید چـگـونه آب ریـزم پـای چـشـمت

از زخـم‌های نـیـلی‌ات شرمـنده هـستم            مخصوصأ از این زخم‌های پای چشمت

می‌خـواستی با چـادرت با من نگویی            از مـاجـرای سـرخی دریـای چـشمت

تا خـون نـریـزد بـاز از پـلـک تـر تو            می‌ریـزم آب آرام بر بـالای چـشـمت

ای‌کـاش مـا بـیـن در و دیـوار و آتـش            چشمان من می‌سوخت آنجا جای چشمت

افـتادم از پـا، پای غـسـلت تا که دیـدم            تغـیـیر کرده اینچـنین سیـمای چشمت

دستی که زینت های گوشت را شکسته            دیگر چه خواهد کرد با حورای چشمت؟

خـمـوشـم و نَـفَـسَـم در شـماره افـتـاده            که روی خـاک مـرا مـاهـپـاره افـتاده

سپهر در دم و قلبم ز غصه پاره شده            کـه مـاه پـاره مـن بـا سـتـاره، افـتـاده

کنار قـبر تو خـامـوشم و چنان سوزم            که آتـش از جـگـرم در شـراره افتاده

اگر چه کرد غم مصطفی زمین گیرش            عـلی به مرگ تو از پا دوباره، افتاده

وصیت تو مرا کرده آنچنان خامـوش            که کـار حـرف زدن با اشـاره افـتـاده

بوصف غربتم این قصه بس که با سیلی            ز گـوش هـمـسر من گـوشـواره افتاده

به جز تو در دل شب با چه کس توانم گفت            که چاره ساز دو عـالـم ز چاره افتاده

قسم به فاطمه «میثم» لب از سخن بربند            که شعـله بر جگـر سنگ خـاره افتاده

ای با خـبر ز درد و غـم بی‌شمار من!            برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من

رفـتی ز دیـدۀ من و، از دل نمی‌روی            حس می‌کنم همیشه تویی در کنار من

شیرینی حیات من، ای بَضعَةُ الرّسول!            تلـخ‌ست با غـمت همه لیل و نهار من

خیری پس از تو نیست در این زندگیّ و، من            گریَم از این‌که طول کشد روزگار من

مردم ز گریه، غصّۀ خود حل کنند، لیک            افتد ز گریه، غـصّۀ دیگر به کار من

خواهم ز کودکان تو پنهـان گـریـستن            اما غـمـت ربوده ز کـف اخـتـیار من

این روزها ز خانه کم آیم برون، مگر            کـمـتـر به قـتـلگـاه تو افـتـد گـذار من

شـبـانـه آسـمـانـش خـاک مـی‌شـد            نه زهرا، بلکه جانش خاک می‌شد

چه خاکِ آتـشـیـنی داشـت زهـرا            دگر روح و روانش خاک می‌شد

تـلاقـی داشت نـورش با کـبـودی            علی، رنگین کمانش خاک می‌شد

عـلـیِ پـهـلـوان خـانـه نـشـیـن شد            که دیگـر قـهرمانش خاک می‌شد

دگــر آمــادهٔ پــیــری‌سـت مـــولا            که بـانـویِ جـوانش خـاک می‌شد

عـلی از غـربـتـش زانو بغل کرد            به قـبـرِ بی‌نـشـانـش خـاک می‌شد

خزان رنگ رخش را بس که برده است            گمان می‌رفت زهرا سالخورده است

بعد تو گـشتـه در پریـشـانی            آسـمـانـم هـمـیـشـه بــارانـی

ای سـتـون دل عـلـی بـی‌تـو            رفته این خانه رو به ویرانی

باغ هـجـده بـهـار زندگی‌ات            چـقـدر زود شد ز‌مـسـتـانـی

تو رسـیدی به سـاحـلی آرام            من به این لحظه‌های طوفانی

سـوره کـوثـرم، سر قـبـرت            کار من گـشته فاتحه خوانی

ای رهـایـی دهـنـده از آتـش            دل مـن را چـرا بـسـوزانی؟

این همه می‌زنـم صدات اما            تو مرا لحـظه‌ای نمی‌خوانی

سخت سردرگمم بگو چه کنم            بین این کـوچه‌های حـیرانی

مـنم و صـدهـزار درد نهان            تـوئی و یک مـزار پـنهـانی

بیت معـمور ولایت را أجل ویرانه کرد            آنچه را با خانه، صد چندان به صاحبخانه کرد

شمع روی روشن زهرا چو آن شب شد خموش            زهره ساز و نغمۀ ماتم در آن کاشانه کرد

آه جانـسوز یـتـیـمان انـدر آن مـاتـم‌سـرا            کرد آشوبی که عقل محض را دیوانه کرد

داغ بانو کرد عـمری با دل آن شهـریار            آنچه شمع انجمن یکباره با پـروانه کرد

شاه با آن پُر دلی، دل از دو گیتی برگرفت            خانه را کآنشب تهی زان گوهر یکدانه کرد

بارها کردی تـمنّای فـراق جـسم و جان            چون که یاد از روزگار وصل آن جانانه کرد

سر به زانوی غـم و با غصّۀ بانو قرین            عزلت از هر آشنائی بود و هر بیگانه کرد

شاهد هستی چو از پیمانۀ غم نیست شد            باده نوشان را خراب از جلوۀ مستانه کرد

ساقی بـزم حـقـیـقـت گـوئـیا از خـمّ غـم            هر چه در خمخانه بودی اندر آن پیمانه کرد

»مفتقر» را شوری از اندیشه بیرون در سر است            هر دم او را از غم بانو نوائی دیگر است

زهـراست، یـادگـاری نـور خـدای من            خورشید صبح و ظهر و غروب سرای من

پـرواز می‌کـنـیـم از این خـانـه تا خـدا            من با دعـای فـاطـمـه او با دعـای من

ما نـور واحـدیـم، نه فـرقـی نـمـی‌کـند            من جـای او بـتـابـم یـا او به جـای من

مـسـت تـجــلـیـات خــداونـدی هــمـیـم            من بـا خـدای اویـم و او بـا خـدای من

یک طور حرف می‌زند انگار بوده است            در ابـتـدای خـلـقـت و در ابـتـدای مـن

دنیـا! تـمـام آنـچـه که داری بـرای تـو            یک تـار مـوی خاکی زهـرا برای من

کاری که کـرد فـاطـمه کـار امـام بـود            زهراست پس علی من و مرتضای من

ما یک سپـر برای جهـازش فروخـتیم            چیزی نـبـود تا که بمـیـرد به پـای من

هر شب دلم به گفتن یک فاطمه خوش است            از من مگیر دلخـوشی‌ام را خدای من

در خانه مانده عطر خوش ربّـنای تو            امـروز زنــده‌ام به هـوایِ دعـای تـو

همسایه‌ها به مجـلس خـتـمت نیامـدند            من بودم و همین دو سه تا بچه‌های تو

خیلی به مجتبایِ تو برخورد فـاطمه!            فـامـیل کـم گـذاشت بـرایِ عـزای تو

جایِ تـمام شهـر خودم گـریه می‌کـنم            از بسکه خالی‌ست در این خانه جای تو

زهرا مرا ببخش که نگـذاشت غربتم            یک خـتـم بـا شکـوه بـگـیرم برای تو

از دستِ گریه‌هایِ تو راحت شد این محل            شِکوه نمی‌کـنـند به من از صدای تو

دیگـر به تـیغ فـتـنۀ کوفه نـیاز نیست            خـونِ مـرا نـوشـته مدیـنه به پـای تو

حس می‌کنم هرشب حضورت را کنارم            وقـتی به روی خـاک تو سـر می‌گـذارم

بگـذار دسـتـت را به روی شـانـه‌ام بـاز            از دست رفـتـه بعـد تو صبـرم، قـرارم!

قرآن که می‌خوانم تو هم می‌خوانی انگار            کوثـر بـخـوان تا رود رود ایـنجا بـبارم

وقـتی نگـاهت از رهـایی حـرف می‌زد            احـسـاس می‌کـردم تـو را دیـگـر نـدارم

یـادت می‌آیـد مـوقـع رفـتـن چه گـفـتی؟            جان عـزیزت روز و شب چشم‌انتـظارم

سر می‌گـذارم روی خـاکـت بـاز امشب            ای کـاش سـر از خـاک دیگـر برنـدارم

پس از سه ماه به او چشمِ کودکان اُفتاد            بـلـنـد شـد بـرود راه، نـاگـهــان اُفـتـاد

پس از سه ماه به سمتِ تنور خود را بُرد            پس از سه ماه چه شد که به فکرِ نان اُفتاد

پس از سه ماه کمی خانه آب و جارو شد            رسـیـد تـا که دَمِ در؛ در آسـتـان اُفـتـاد

چهار کودکِ خوشحال را خودش می‌شُست            اگـر چه در بـدنش دردِ بـی‌امـان اُفتاد

غذا که پخت خودش، فضه سفره را انداخت            دوبـاره لـقـمـۀ او دستِ این و آن اُفتاد

ولی نشد که فقط لقمه‌ای خودش بخورد            چقدر فضه صدا زد که از دهان اُفتاد

میانِ بسـترِ خود رو به قـبـله شد خانم            کشید پرده به رو روی نیمه جان، اُفتاد

همینکه مادرِ پروانه‌ها دو چشمش بست            همیـنکـه نالۀ طـفـلان در آشـیـان اُفتاد

دوید از دلِ مسجد به خانه، سلمان دید            که چـند مرتـبـه آقا نـفـس زنـان اُفـتـاد

جـماعـتی که زنش را زدنـد می‌دیـدند            چقدر روی زمین با سـر آسـمان اُفتاد

غروب از رویِ تل دخترش به پایین رفت            اگـر چه تا دل گـودال از تـوان اُفـتـاد

نگاه کرد نگـاهـش در آن شلـوغی بر            عصا، سنگ، تـبر، دشـنه‌، سنان اُفتاد

گرفت چادرِ او زیرِ پا زمین خورد آه            سـرِ بــرادرِ او دسـتِ شـامـیـان اُفـتـاد

رفتی و خاطره‌ها پنجره را وا کردند            هی نشستند و فقط گریه تماشا کردند

صورتِ مرد در این هیمنه دیدن دارد            گـونـه وقـتی بـشَـوَد آیـنـه دیـدن دارد

گونه‌اش آیـنـه بـنـدان به نـظـر می‌آید            چـقَـدَر عـشق به چـشـمانِ پدر می‌آید

اشک و لبخندِ علی، آه عجب تلفـیـقی            نیست برّنده تر از تیغِ سکوتش تیغی

بوی بدر و اُحُد و خیبر و خندق دارد            ذولفـقاری که اگر دق بکند حقّ دارد

قسمت این بود که من همدمِ بابا باشم            بعد از این مثلِ خـودَت اُمِ ابیهـا باشم

بعد از این داغ که آتش به همه عالم زد            من خودم شانه به موهای خودم خواهم زد

رفـتـی و مـبـدأ غـم را به دلم آوردی            با همه کودکی‌ام خوب بزرگم کردی

میروم در دلِ آتش، به خدا باکی نیست            راستی مادرِ من! چادرِ من خاکی نیست

آتش از داغِ غَمَت سوخته، بی‌تاب شده            از خجالت زده گی خاکِ رَهَت آب شده

آب گـفـتم چـقَـدَر حـرف به ذهـنم آمد            یک کفن باز از این چند کفـن کم آمد

غـم نباید به گـلِ فـاطـمه غـالب بشود            مانـده تا زینبِ تو اُمِ مـصائب بـشـود

داغِ محسن چقَدَر زود زمین گیرت کرد            پیش از آنی که خودت پیر شوی پیرت کرد

جای آن لاله خدا یاس به ما خواهد داد            محسنت رفته و عباس به ما خواهد داد

آه؛ افـتـاده کـنون بـنـد به دسـتانِ پـدر            بعد از این حادثه سوگند به دستانِ پدر

که منم شیرترین دخترِ این خطّه، منم            دخترِ شیرِخدا هستم و خود شیـر زنم

با همه دخـتـری‌ام مـردتر از مـردانم            تا ابـد پـای حـسـین ابن علی می‌مـانم

شهر در سیطرۀ شومِ شبی تاریک است            باید آماده شَوَم روزِ دهم نزدیک است

عرش فرشی زیر پای فاطمه است            در حـریم قـدس جای فاطمه است
خـلـقـت عـالـم بـرای فاطـمه است            عـقـل مـسـت جـلـوۀ زهـرایـی‌اش

پــرتــو انــســیـة الــحــورایـی‌اش

دیـن از این بـانـو دوامــی یـافـتـه            مـذهـب از او احــتـرامـی یـافـتـه
بـا جــهــاد او قــوامــی یــافـــتــه            ذکـر زهـرا جـذب ایـمـان می‌کـند
چـادرش کـافـر مـسـلـمـان می‌کند

گرچه نورش جلوه کرد از هر طرف            فاطمه دُرّ است و حیدر چون صدف
قـبـر مـخـفـی‌اش، دل شـاه نـجـف            سـیـنـۀ حـیـدر که حق مـرآت بود
جــای دفــن مــادر ســادات بــود

نـالـه‌ای تـا عـالــم لاهــوت رفـت            فاطمه چون سایه‌ای مبهوت رفت
روی دوش مرتضی تابوت رفـت            آخـر این رسـم مـسـلـمـانـی نـبـود
حـق زهــرا دفـن پـنـهـانـی نـبـود

مـی‌رود تـابـوتـی امـشـب بی‌صدا            ناله‌ها جاری است بر لب بی‌صدا
ای حـسـیـن آرام، زیـنب بی‌صـدا            زین عزا در دل زبان باید گرفت
آسـتـین را بر دهـان بـایـد گـرفت

کـشتی‌ام بر گـل نشست اسماء بیا            هـسـتی‌ام رفـته ز دست اسماء بیا
وقت غسل فاطمه است اسماء بـیا            بـر تـن خـیـرالـنـسـا آبــی بـریــز
روی نـعـش مـرتـضی آبی بـریـز

آی اسماء، پـیـکـرم آتـش گـرفـت            یــادم آمـد کــوثــرم آتـش گـرفـت
گـیـسـوان هـمـسـرم آتـش گـرفـت            حـال فـهـمـیـدم چـرا در کـج شـده
مجـتـبی با قـنـفـذ از چـه لـج شـده

چشم عرش از داغ صدیقه‌؛ تر است            این صدای سوخته از حیدر است
بـچــه‌هـا وقـت وداع مــادر اسـت            ای یـتــیـمــان غـریـب فــاطــمــه
تـوشـه بـرداریــد از مـادر؛ هـمـه

آه ای پـــروردگـــار مــرتــضــی            مشـکـل افـتـاده بـه کـار مرتـضی
شـد زمــان دفـن یــار مــرتـضـی            مصطـفـی بـازآ نـهـالـت را بگـیر
«بـدر دادی و هـلالت را بگـیر»

صبر حیدر را خودت از او بپرس            زخم بستر را خودت از او بپرس
قـصۀ در را خـودت از او بپـرس            دست من شد بسته، بر دل داغ خورد
ای پـیـمـبـر دخـترت شلاق خورد

ای امــان از ضـربــۀ شــلاق هـا            آتــش افــروخــتـــه در بـــاغ هــا
داغ روی داغ روی داغ هـــــــــا            وای از داغ بـــزرگ کـــــربـــلا
صـورت اطـفـال و گرگ کـربـلا

بر رخ اطـفـال سـیـلی مـی‌خـورَد            هرکه رفت از حال سیلی می‌خورَد
عـمه در گـودال سـیـلی می‌خورَد            نـانـجــیـبـی گــاهـــواره مـی‌بــرَد
بـی‌حـیـایـی گــوشــواره مـی‌بــرَد

فاطمه سرمنزل وحی است، کوثر شاهد است            باء بـسم‌اللهِ قـرآن تا به آخـر شاهد است

فاطمه سوغاتی عرش است، در تندیس سیب            لیلة‌المعـراج، می‌داند؛ پیمبر شاهد است

»اشهد انَّ علیّاً حجة‌ الله» است، نیست؟!            فاطمه آیینۀ مولاست، حیدر شاهد است

شأنش از هر مأذنه گویاست، با شعرِ اذان            نیست بالاتـر از آن؛ الله‌اکبر شاهد است

روضه‌اش اشکِ قلم را ریخت، کاغذ گُر گرفت            داغش آتش زد به جانِ شعر، دفتر شاهد است

لشکرِ هـیزم به دستان آب را آتش زدند            آتش از هرمِ خجالت آب شد؛ در شاهد است

سنگ‌های کوچه بارِ شیشه را انداخـتـند            غنچۀ نشکفته پرپر؛ روزِ محشر شاهد است

گریه‌اش انداخت، مسجد را به هق‌هق عاقبت            شانۀ محراب هم لرزید، منبر شاهد است

بال‌هایش ریخت، در شمعِ مریضی ذوب شد            محو شد خاکسترِ پروانه؛ بستر شاهد است

تا نوشتم کاشکی این روضه‌ها افسانه بود            روضه‌خوان فریاد ‌زد «نه نیست»، مادر شاهد است

آهـسـته اسـبـاب سـفـر را جمع کردی            آثـار آن بی‌بـال و پـر را جـمع کردی

آن دستـمالی که به سر می‌بست بی‌بی            تصویـرِ زردِ دردِ سر را جمع کردی

تا که یـتـیـمـان یـاد مـادر کـم بیـفـتـنـد            جز چادرِ او، بیـشـتر را جـمع کردی

بُردی به ایوان و تکـاندی چادرش را            جا پایِ آن چندین نفـر را جمع کردی

دیوار را شـستی به تنهایی عـلی جان            خاکـسـتر مانـده زِ در را جـمع کردی

با تکـه‌های چـوبِ مانـده از همان در            نان پختی و اسبابِ شر را جمع کردی

کج کرده‌ای یک یک سرِ مسمارها را            از خانه اسـباب خطـر را جمع کردی

ای چــراغ دل ویـــرانـۀ مـن            نظری کن به من و خانۀ من

خانه بعـد از تو شده غمخانه            شـمـع یـاد تـو و مـا پـروانـه

گـریه داریم نـهـان از دشمن            من به طفلان تو، طفلان بر من

زود ای لالـۀ مـن پــژمـردی            کـاش هـمـراه مـرا می‌بـردی

همه شب تا به سحـر پیوسته            مـی‌کـنـم نـالـه ولـی آهـسـتـه

تا نـظر بر در و دیـوار کـنم            یـاد آن پـهـلـو مـسـمـار کـنـم

ای حمایتگر من خیز و ببین            فـاتـح بـدر شده خـانه نـشـین

این سخـن ورد زبان‌ها افـتاد            دیـدی آخـر عـلـی از پا افتاد

آنکه یک عمر سرافرازی کرد            چرخ با هستی او بازی کرد

هیچ پرسی به چه روز افتادم            رفتی و کرده‌ای دشمن شادم

آنکه می‌خواست ز پا بنـشینم            شادمـانـست که من غـمگـینم

فـرصتی تا که مناسب جـوید            این سخن با دگـران می‌گـوید

رشتـۀ صبـر عـلی پـاره شده            چـاره ساز هـمه بیـچاره شده

سخت است هان، دیدار آخر، مخفیانه            در نیـمه شب تشـیـیع مـادر، مخـفـیانه

هرگز وداعی اینچـنـین را کس ندیـده            با پـیکـر مجـروح هـمـسر، مخـفـیـانه

آن شب چه مظلومانه حیدر بوسه می‌زد            بر صورت زهـرای اطـهـر، مخـفیانه

دست علی را بسته دید و اشک می‌ریخت            بـر قـهـرمان فـتـح خـیـبـر، مخـفـیـانه

در خـانه زینب با حـسین آرام گـریـند            در کـوچه می‌گـریـد بـرادر، مخـفیانه

پیـراهن خـونین زهـرا دید و دق کرد            آن شب که غسلش داد حیدر، مخفیانه

تا آخر عمرش علی خون گریه می‌کرد            از غـصه آن مـیخ و آن در، مخـفـیانه

این یاس پرپر روضه‌هایش فرق دارد           شعر و غـزل گفـتن برایش فرق دارد

روی کبود و قامتی خم، دست لـرزان           با دیـگـران لحن صـدایـش فـرق دارد

در آسـمـان چـشـم مـن بـاران گـرفـتـه           امشب چرا حال و هوایش فرق دارد؟

ما هرچه حاجت داشتیم از او گرفـتیم           تــاثـتـرِ آمــیـنِ دعــایـش فـــرق دارد

در قلب هر شیعه ضریحی دارد از نور           پس مرقد و صحن و سرایش فرق دارد

رفتی و بعد تو من را به جهان کاری نیست            بعد تو بهر دلـم مـحـرم اسـراری نیست

اصلا ای دوست نگفتی که دلم می‌شکنی؟            آخر ای یار چنـین رسم وفـاداری نیست

میروی دلـبــر مـن رو بـه سـلامـت امـا            بعد تو بهر علی یاور و غمخواری نیست

چه کـنـم زیـنب اگـر کـرد هـوای مـادر            چارۀ غصۀ او صحبت و دلداری نیست

اصلا انگار حـسن آن حسن قـبلی نیست            حالت گـریۀ او حـالت تـکـراری نیـست

وعـدۀ ما به قـیامت تو برو فـاطمه جان            بعد از این بهر تو دیگر غم و آزاری نیست

گرچه این قبر کمی تنگ شده اما خوب            هرچه باشد به درش فاطمه، مسماری نیست